Men likevel var det det som skjedde. Ein morgon i 1959 vart dei fire funne drepne, skotne i fire ulike rom i huset deira. Naboane hadde ikkje høyrd noko, og dei einaste spora var to utydelege fotspor, som viste at der måtte vera minst to mordarar. Politiet ante ikkje var dei skulle leita. Clutter var utan fiendar, alle i lokalsamfunnet visste at han ikkje hadde pengar heime. Politiet stod i stampe, heilt til ein innsett i eit fengsel fortalde at han hadde tipsa ein tidlegare cellekamerat om at Clutter budde relativt avsides og var tjukk i pengar. Politiet spora raskt opp cellekameraten, og ein kjenning av han. Dei to vart dømde til døden året etter, og nokre år seinare igjen vart begge hengde.
Boka vart visst rimeleg heitt debattert då ho kom. Capote skriv det heile som ei dokumentarbok, og det var noko nytt. Med eit slikt grep kom det ikkje uventa mange korrigerande merknader: Det møtet skjedde ikkje akkurat der. Korleis kan han vita kva dei to drepne ungane snakka om kvelden før dei vart drepne? For meg vert slike innvendingar berre pirk, og det har ingenting å seia for leseopplevinga. Då er det verre at Capote går litt for grundig inn i saka. Han skriv om forhistoria til alle dei impliserte, og vert litt for ivrig når det gjeld forhistoria til dei to mordarane. Der kjem den same historia fleire gonger. Mot slutten av boka skildrar han livet deira i fengsel, der dei ventar på å mista livet, og her går Capote òg alt for langt inn i historia til dei andre som sit og ventar.
Guffen er lunken.
Meir Capote på kulturguffebloggen
Breakfast at Tiffany's (1958)
The Early Stories of Truman Capote (2015)
A Christmas Memory (2020)
A Christmas Memory (2020)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar