The Last Waltz (1978)

Sommaren 1979, truleg. Eiliv er på besøk, og ser at den lokale kinoen viser The Last Waltz. Han vil sjå filmen, og eg (og kanskje Torstein) hengjer oss på. Me veit at Eiliv deler musikksmaken vår, men heilt overlappande er ikkje denne smaken - eg hugsar i alle fall filmen som heller kjedeleg.

I dag har eg ein breiare musikksmak, men det er likevel ikkje alt i denne filmen som fell i smak. Filmen viser delar av avskilskonserten til The Band i 1976. Eg har éi av platene deira, Music From Big Pink, og der er det mykje bra. Deira eigne songar er dei som gjer størst inntrykk i filmen.

Det er ikkje ein rein konsertfilm. Mellom songane kjem det gode intervju med og samtalar mellom bandmedlemmane, der dei fortel litt om heile karriera deira, og kva planar dei har vidare. Der er òg framføringar frå eit anna lokale enn Winterland i San Francisco, der avskilskonserten var. Konserten hadde to sett - etter eit sett der The Band spelte åleine, fekk dei selskap av ei rekkje innbedne gjestar. I filmen kjem songar med og utan gjestar om kvarandre. Gjestane syng eigne songar, men her er det altså få høgdepunkt - det einaste verkeleg store er når Neil Young syng "Helpless".

Så det er ein ujamn film, men når det er bra, er det verkeleg bra.

Guffen tilrår.