Trainspotting (1996)

I eitt av desse britiske musikkmagasina eg las sporadisk på nittitalet, kanskje var det Select, kanskje var det Vox, stod det ein gong på framsida at dette var den beste filmen i historia. Eg såg han då han kom ut, og las òg romanen ein eller annan gong, men var ikkje større imponert over nokon av dei. I går vart han vist på NRK2, og eg tenkte at det kunne vera bryet verdt å sjå om inntrykket mitt av filmen har endra seg.

Det har det kanskje, men ikkje til det betre. Fy fasan for ein kjedeleg film. Det handlar om livet til fire-fem ungdomar frå Edinburgh. Nokre av dei går på heroin heile filmen gjennom, andre bruker og sluttar og bruker og sluttar med heroin, ein prøver det for fyrste gong, medan ein berre drikk, men er småkriminell nok til å sjå at det kan vera gode pengar å tena på å selja heroin.

Og slik går no dagan. Scener som skal vera morosame er ikkje det, replikkar og ordvekslingar som skal vera morosame er ikkje det, og det er sjeldan ein film på rundt nitti minutt verkar så lang.

Guffen kan ikkje tilrå dette.